Meet Rosie Frater-Taylor: een 22-jarige zangeres, songwriter en gitariste uit Londen die met een duidelijk doel de grenzen tussen jazz, folk, pop en soul vervaagt. Op zaterdag 29 april staat Rosie Frater-Taylor in BIRD!

Hoi Rosie, bedankt dat je de tijd hebt genomen om vandaag met ons te praten. Wat zijn enkele van je favoriete nummers om uit te voeren?

Ik kan niet wachten om voor het eerst in Nederland op te treden! Het genoegen is geheel aan mijn kant… Wat betreft nummers, de liveshow kan nogal wild en luid worden… Mijn drummer Tom Potter en bassist Dave Edwards brengen ongelooflijke energie in de nummers, dus alles wat echt in de groove zit, is meestal mijn favoriet! We spelen een niche Londense broken beat-track van Brotherly, genaamd ‘DT’s’, met enkele wilde metrische modulaties… Aan de andere kant van het spectrum hou ik er ook van om mijn nummers solo te spelen met mijn looper, het voelt alsof je op die manier echt contact kunt maken met het publiek, je hoeft de stembanden niet te belasten!

Hoe benader je live shows anders?

Ik zou zeggen dat ik veel enthousiaster ben als ik live speel, dus de gitaarsolo’s zijn meestal behoorlijk episch – het geheel kan behoorlijk energiek worden… Het geven van een geweldige liveshow is een levenswerk, maar ik probeer het ‘moment’ recht te doen en verbinding te maken met de band tijdens elke show, dus op die manier zijn ze denk ik natuurlijker en minder doordacht dan sommige van mijn opnames.

Vertel ons over jezelf. Wat is je muzikale achtergrond?

Ik kom uit een muzikale familie, mijn ouders zijn zelf jazz- en folkmuzikanten, mijn eerste instrument was zelfs drums en mijn vader heeft me dat geleerd. Er was altijd heel interessante muziek in mijn huis: Lewis Taylor, Pat Metheny, Al Jarreau, Zero 7, dus het palet dat mij van nature aanspreekt, is vrij eclectisch.

Ik schreef al op jonge leeftijd nummers, maar toen nam de ‘jazz’ het even over, ik heb uiteindelijk een diploma in jazzgitaar behaald aan de Royal Academy Of Music… Maar toen ik artiesten als Joni Mitchell, Becca Stevens en Gretchen Parlato ontdekte, besefte ik dat ik jazz en songwriting kon combineren om nummers te maken met coole akkoorden die heel anders en heel ‘ik’ klinken. Tegenwoordig probeer ik echter steeds minder mijn muziek te labelen en alles wat ik tijdens het opgroeien heb geleerd te vergeten – ik denk dat dat de beste manier is om iets authentieks te schrijven.

Wat betekent muziek voor jou? Wat zijn de thema’s in je songwriting?

Ze zeggen dat iedereen iets heeft wat hen in hun ‘flow’ of ‘zone’ brengt… Uren gaan voorbij en je hebt geen idee omdat je zo betrokken bent bij die speciale activiteit… Voor mij is dat het maken van nummers. De nummers van mijn nieuwe, (nog niet uitgebrachte) plaat hebben veel liefdes- en empowermentthema’s, wat eigenlijk nooit echt mijn bedoeling was! Ik gebruik mijn schrijven om mezelf en de wereld te begrijpen, dus na openbaringen in de afgelopen jaren over vrouwelijkheid, verschillende relaties, seksualiteit en verschillende mensen waar ik dichtbij ben geweest, was het alleen maar natuurlijk, denk ik, dat de nummers dat weerspiegelen.

Wat was het eerste nummer dat je ooit schreef? Waar ging het over en wat was je inspiratie?

Een nummer genaamd ‘Lullaby’, ik was destijds erg geïnspireerd door Becca Stevens… Ik schreef het over mijn vader die me in slaap zong toen ik een kind was en waar ik een bijzonder levendige herinnering aan heb!

Hoe zou je je muziekstijl omschrijven en welke muzikanten hebben je beïnvloed?

Uiteraard heb ik een achtergrond in jazz, dus in de loop der jaren ben ik beïnvloed door deze stijl: George Benson, Pat Metheny, John Scofield. Maar over het algemeen is mijn stijl constant aan het veranderen! Ik zou graag denken dat ik gewoon klink als mezelf.

Ik heb een diepe, diepe liefde voor de gitaar… harmonie en geweldig muzikaal vakmanschap, dus die aspecten zijn meestal de kern van mijn schrijven en wat ik leuk vind. Onlangs ben ik, qua stijl, steeds meer beïnvloed door (vrouwen die) rock… Ruigere artiesten die echt iets proberen te zeggen over de wereld waarin we leven, mensen zoals Madison Cunningham, PJ Harvey, Björk, Nilüfer Yanya, Fiona Apple, Meshell Ndegeocello, die allemaal op hun eigen manier hun ruimtes en podia beheersen op een manier waar ik als artiest naar streef.

Wat denk je dat de beste manier is om een goede sfeer en gemeenschap te creëren om beginnende artiesten te ondersteunen?

Ik denk eerlijkheid op veel verschillende manieren. Eerlijkheid over de muziekindustrie, eerlijkheid in de zin van feedback, mensen helpen om hun authenticiteit / hun waarheid te ontdekken, eerlijkheid in sociale zin, begrijpen wat echt is en wat niet online, gegevens, cijfers versus realiteit begrijpen…

In hoeverre beïnvloeden muziek en/of teksten je songwritingproces in tegenstelling tot persoonlijke ervaringen?

Teksten worden voor mij steeds belangrijker naarmate ik ouder word, ik heb het gevoel dat de lyrische inhoud van mijn aankomende plaat meer volwassen wordt. Ik ben altijd op zoek naar dat ‘gevoel’ als ik schrijf… Het kan de vorm aannemen van opwinding, blijdschap, woede, verdriet… Gewoon iets dat aan mijn hart trekt op harmonisch, melodisch of lyrisch vlak, dus ik veronderstel dat op die manier alles kan worden teruggevoerd naar mijn persoonlijke ervaring.

Je hebt een diner voor twee, alles mag, wie zit eraan tafel en wat bestel je?

Dat is een goede vraag… Kan ik alleen zitten met mijn koptelefoon op en beide porties opeten? Gnocchi alla sorrentina met veel mozzarella en een goed gekruide bij-salade is mijn gerecht naar keuze, iets hartverwarmends en gezelligs & natuurlijk wijn. Als ik met iemand MOET eten, laten we dan kiezen voor PJ Harvey, ik denk dat we samen wat chaos zouden veroorzaken.