Tien jaar geleden maakte Brittney Parks in dubbele shifts donuts voor de kost. She sure came a long way. How long? Dat leggen we uit met deze diepe duik in Sudans archives.

De basis voor haar succes werd gelegd in Cincinnati, waar ze zichzelf viool leerde spelen op jonge leeftijd. Haar muzikale invloeden: het kerkkoor en Ierse ‘fiddler clubs’. Later kreeg ze te horen dat ze zelf ook 20% Schots is, misschien wel vandaar de aantrekkingskracht tot het fiddling!

Het was pas toen ze verhuisde naar Los Angeles dat ze voor het eerst echt de vrijheid had om te luisteren naar wat ze nu echt wou. Het was de uitdagende cover van een Francis Bebey-plaat die haar aansprak: Bebey is een pionier wat elektronische afro-muziek betreft. She was instantly hooked!

En zo begon Sudans inspirerende muzikale reis doorheen het Afrikaanse vasteland. Die inspiratie resulteerde in 2014 in haar eerste ep Goldencity, die ze onder de naam Sudan Moon uitbracht.

Maar muziek was toen nog niet haar ‘sole purpose‘: er moest natuurlijk ook geld in het laatje komen. Ze serveerde o.a. Peanut Butter Wolf in het restaurant die op steenworp afstand van z’n recordlabel Stones Throw lag. (oh no we didn’t!)

Via Matthew McQueen wist Sudan een demo van ‘Come Meh Way’ te geven aan Peanut Butter Wolf. Zijn reactie? ‘<3‘!

Geïnspireerd door de archieven van Afrikaanse musicologen verandert de naam van Sudan Moon naar Sudan Archives: haar self-titled eerste ep bij Stones Throw Records verschijnt in 2017.

Veel artiesten leggen mooi uit hoe ze het doen; maar Sudan Archives vertelt ook waarom ze doet wat ze doet. Ze hoopt namelijk een rolmodel te zijn voor jonge mensen die zichzelf terugzien wanneer ze Sudan zien spelen. Net zoals Erykah Badu één van de weinige rolmodellen is van haar.