De Britse Eska maakt op donderdag 28 januari haar opwachting in BIRD. Deze singer-songwriter en multi-instrumentalist heeft een bijzondere muzikale weg afgelegd. Van de traditionele Engelse en Zimbabwaanse hymnes die haar moeder zong naar soul, jazz, blues… wat niet eigenlijk? Met deze mix van stijlen zong ze haar debuutalbum ESKA vol en sleepte daar een nominatie voor de Mercury Music Prize mee in de wacht. We vroegen Eska naar haar muziekbibliotheek, haar helden en haar guilty pleasure. “Ik heb geen guilt about pleasure!”

Welke nummers werden er vroeger bij familiefeestjes gedraaid en aan welke heb je dierbare herinneringen?

Meestal eindigden de familiebijeenkomsten met het zingen van a capella kerkliedjes, in Engels en Shona (taal voornamelijk gesproken in Zimbabwe, red.). ‘Great is thy faithfulness’ is me dierbaar, omdat het mijn moeders favoriete hymne is. Mijn moeder zong deze spirituele liedjes in het Shona altijd terwijl ze bezig was met het huishouden – voor mij een sound vol comfort en veiligheid.

Wat was de eerste plaat, cd of single die je kocht?

Ik kan me het eerste album dat ik kocht niet meer herinneren, maar ik weet nog wel welke vinylplaat we samen met onze nieuwe platenspeler kregen. Mijn vader kocht Song of Joy van Captain & Tennille voor ons. We stonden perplex, en dat is nog zacht uitgedrukt. Het was de enige plaat die we een lange tijd hadden, dus we draaiden hem helemaal grijs en gingen er steeds meer van houden.

Wat is het eerste nummer waarvan je de lyrics uit je hoofd kende?

We zongen elke dag bij de dagopening op de basisschool, dus er zijn talloze liedjes die ik me herinner van toen. De eerste die bij me opkomt is ‘When I’m 64’ van The Beatles. 64 leek me bejaard toen ik acht jaar was.

Wat waren jouw rebelse anthems? Of, als je puberteit niet zo rebels was, met welke nummers sloot je jezelf op in je kamer?

Mijn vaders platencollectie was mijn muziekbibliotheek. Die was heel gevarieerd, van Oscar Peterson tot Peter Frampton. Dus toen ik als tiener aan dat soort eclecticisme werd blootgesteld, voelde dat al rebels. Leeftijdgenootjes identificeerden zich namelijk eerder met specifieke popgroepen. Ik hield ook van popmuziek maar kwam vooral op voor off-centre’ acts zoals Japan en David Sylvian.

Door welke artiest(en) wilde je zelf ook zangeres worden?

De eerste professionele band waar ik in zat heette Quite Sane. Het was de eerste keer dat ik muziek tegenkwam die mijn gedachten over waar de stem toe in staat is veranderde. Ook begon ik mijn eigen stem te beschouwen als een instrument. Luister bijvoorbeeld naar ‘Short Stories’:
https://www.youtube.com/watch?v=9GE-V1Ot7mc

Heb je wel eens kippenvel gekregen tijdens een optreden? Zo ja, waar? En van welk nummer?

Ja! Tegen het einde van mijn UK-tour had ik het genoegen naar Laura Groves te luisteren, toen ze mijn show openende. Ze is een ongelofelijke inspiratie voor me als artiest en producer. Haar meest recente ep heet Commited Language.

Wat is je guilty pleasure, een nummer waarvan je liever niet openlijk toegeeft dat je het graag luistert (maar het komt desondanks toch in de playlist terecht)?

Ik heb geen guilt about pleasure! Check eens het onderschatte Blackout van Britney Spears uit 2007.

https://play.spotify.com/user/bird-rotterdam/playlist/5pemJX3wCV9IEryeMeNtDF