Werp een blik op onze najaarsagenda en één ding valt al gauw op: we got some good ass drummers. Chris Dave werkt samen met ongeveer iedere gerespecteerde muzikant (van D’Angelo tot Erykah Badu en terug), Nate Wood is het ritmische monster van Kneebody en (voor)naamgenoot Nate Smith speelde jaren met Dave Holland en dropte pas zijn (geweldige) album KINFOLK: Postcards from Everywhere. Genoeg redenen om een aantal bekende Rotterdamse drummers op te trommelen en hen te vragen naar welke drummer(s) ze het meeste uitkijken.

Mark Schilders

Nate Wood is mijn absolute favoriet – ik vind hem een heel inspirerende muzikant en een vernieuwer op de drums. Hij heeft een eigen geluid en taal, dat bewonder ik. Daarnaast is hij ook nog een superbassist, singer-songwriter (check zijn plaat Another Time!), producer en Mastering Engineer. Dat is best een bizarre lijst van dingen om te kunnen, en alles zo smaakvol! Het is een belevenis om zo’n natuurlijke muzikant aan het werk te zien.

“Het is een belevenis om zo’n natuurlijke muzikant aan het werk te zien.”

Salle de Jonge

Moeilijke vraag dit. Om eerlijk te zijn wil ik ze alle drie graag bewonderen. Maar goed, als ik dan toch moet kiezen: persoonlijk kijk ik het meeste uit naar de komst van Nate Smith. Op het afgelopen North Sea Jazz Festival ben ik hem net misgelopen en aangezien hij nu met zijn eigen project komt wordt het waarschijnlijk al helemaal genieten geblazen (die nieuwe cd is bruut!). Ik volg hem al vanaf zijn tijd bij Dave Holland, eind jaren ’90, en het is te gek om te zien dat hij (mede dankzij de paparazzi-achtige manier van stalken en posten van korte drumvids door José James) ineens weer nieuwe aandacht krijgt van een breder publiek. Hij is nog steeds zichzelf en weet alle hippe tricks van dit moment terug te brengen in zijn eigen kenmerkende groove-cocktail. Heerlijk.

“Hij is nog steeds zichzelf en weet alle hippe tricks van dit moment terug te brengen in zijn eigen kenmerkende groove-cocktail.”

Nello Biasini

Ik was echt thrilled toen ik zag dat deze drie drummers naar Rotterdam kwamen. Het zijn drie innovators en monsters op de drums, die de lat hoger en hoger leggen, iedere dag weer. Ik waardeer hun speelstijlen enorm en vind ze ontzettend inspirerend. Als eerste van de drie ontdekte ik Chris Dave, omdat ik veel artiesten dig waar hij mee samenwerkt (Badu, Robert Glasper, D’Angelo etc.). Dan is er Nate Wood: hij raakte me met de complexiteit en flow van Kneebody’s grooves. Last, maar zeker niet least, ontdekte ik Nate Smith. Hij blies me omver – eerst met Chris Potter Underground en later met zijn crazy grooves bij José James. Hoe lastig het ook is iemand te kiezen, ik kijk deze keer het meeste uit naar Nate Smith. Ik dig zijn stijl en hij raakt me met zijn geluid, timing en muzikaliteit. Ook is hij de enige die ik nog nooit live heb gezien, dat helpt bij het maken van een keuze! =D

“Ik dig zijn stijl en hij raakt me met zijn geluid, timing en muzikaliteit.”