Of hij nu speelt bij Snarky Puppy of een van zijn soloprojecten: muzikaal zigzagt Bill Laurance behendig tussen jazz en klassiek (en alles wat ertussen zit). Zou dat met zijn jeugd te maken hebben? We spraken af om een kijkje te nemen op de bodem van zijn meest persoonlijke bezit: zijn platentas!

Wat is de eerste plaat die je hebt gekocht?

Dat waren er drie:
1) Bad van Michael Jackson. Die plaat houdt de perfecte balans tussen oprechtheid en toegankelijkheid en is nog steeds een van mijn favoriete albums.

2) What’s Going On? van Marving Gaye. Dit album bepaalde voor mij al vroeg de norm van hoe een live-band moet klinken. Ik denk dat ik nooit meer een album heb gehoord dat zo compleet is als dit.

3) Rhapsody in Blue van George Gershwin. Als kind zette ik dit nummer iedere avond voor het slapengaan op repeat.

Wat waren de eerste nummers die je kon naspelen op de piano?

Dat was de muziek van de film The Snowman. Ik denk dat ik door deze soundtrack geïnteresseerd raakte in klassieke muziek. Daarna maakte ik een scherpe bocht en wilde ik alleen nog maar ragtime spelen. Nu probeer ik mijn eigen versie van klassieke jazz te maken.

Zijn er nummers die je zelf had willen componeren?

‘Golden Lady’ van Stevie Wonder. Dat is zo’n complete compositie. Melodie, akkoorden, tekst, arrangement, groove… ik kan er geen fout in ontdekken. Ook heb ik altijd een symfonie willen schrijven. Er is een stuk van een relatief onbekende componist, E.J. Moeran, dat niet van deze wereld is en ik had het geluk zijn stukken uit te mogen voeren op de universiteit. Dat was absoluut indrukwekkend!

Door welke artiesten wilde je zelf ook een artiest worden?

Herbie Hancock en Michael Jackson waren de voornaamste, maar hoe meer verschillende genres ik ontdekte, hoe meer ik me realiseerde hoeveel echtheid en blijdschap er te ervaren valt als je jezelf onderdompelt in álle muziek. Mijn moeder was een folkzangeres en mijn vader speelde fluit. Toen ik jong was had ik dus het geluk blootgesteld te worden aan veel verschillende genres, dit heeft ongetwijfeld de muziek die ik vandaag de dag maak beïnvloed.

Welke nummers halen je meteen uit een slecht humeur?

Alles van Johann Sebastian Bach, met name de Goldbergvariaties. Niets voelt vrediger, optimistischer of oprechter aan.

Heb je ooit kippenvel gehad tijdens een optreden? En zo, bij welk nummer?

‘Golden Hour’ heeft vaak veel speciale momenten. Wanneer de bas en drums terugkomen na een break voelt dat als een natuurgetrouwe representatie van waar het nummer over gaat – hoe dingen niet voor eeuwig meegaan. Je kunt altijd voelen wanneer het publiek er samen met jou inzit. Er is dan een bepaalde energie in de ruimte. Het doel is om dat bij elk optreden te bereiken.

“Je kunt altijd voelen wanneer het publiek er samen met jou inzit.”

En… het zat er aan te komen: jouw guilty pleasure? Let wel, dit nummer komt ook in je playlist terecht.

‘Toxic’ van Britney Spears. Ik hou van die Bollywood-strings en ga er ooit aan refereren in mijn eigen muziek!

https://open.spotify.com/user/bird-rotterdam/playlist/1RlD3oRztqwWfVMMad8OEh