Ah, the golden years van neo-soul: Meshell Ndegeocello* zonder Rare Essence, Lauryn Hill zonder The Fugees, Marsha Ambrosius zonder Floetry, Erykah Badu zonder Tyrone, Maxwell zonder ‘ever te wonderen’, D’Angelo zonder kleren…

Veel muziekliefhebbers kijken weemoedig terug naar de hoogtijdagen van neo-soul. Groeide je op in de jaren negentig? Dan was de soul van bovengenoemden waarschijnlijk de officiële soundtrack van je leven. Sloot je je dansend op in je in wierookwalmen gehulde kamer en kwam je er pas weer uit om een nieuwe (en meteen al klassieke) cd te kopen. De fans bleven, maar de neo-soulartiesten sloegen vaak een andere muzikale weg in, of, nog erger, lieten lange periodes niets van zich horen.

In with the new: Jarrod Lawson

Op het moment dat neo-soulfans zich rouwend neerleggen bij de klaagzang: ‘neo-soul is dead’ zorgt een legioen van nieuwkomers weer voor een heartbeat. Met artiesten als Jesse Boykins III, Raheem DeVaughn, Eric Roberson en Goapele staat er een nieuwe lichting neo-soulartiesten op. Een lichting waar ook Jarrod Lawson deel van uitmaakt. Sterker nog, waar hij fier in de voorhoede loopt. Dat krijg je als Liv Warfield je de bijnaam ‘The Truth’ geeft.

Jarrods debuut-cd Jarrod Lawson bestaat uit jazzy neo-soulnummers waarin de nadruk wordt gelegd op virtuoos pianospel en zwoele vocals. Het album roept in de hoofden van menig recensent herinneringen op aan soulcats Omar, Bilal en, de icing on the neo-soul-cake, D’Angelo. Dus people, ervaar de wedergeboorte van neo-soul met Jarrod Lawson live in BIRD op vrijdag 17 april.

*Nu we het toch over neo-soul en Meshell Ndegeocello hebben: dinsdag 12 mei staat the founding mother of neo-soul in BIRD, ook het noteren waard.