Er zijn niet veel Nederlandse songwriters die kunnen zeggen dat ze in de Carnegie Hall in New York hebben gestaan en een ep hebben opgenomen met muzikale held Fink. Maar als je het geluid van Celine Cairo hoort, zal het je niets verbazen. Op 25 mei staat ze in BIRD, mét materiaal van haar nieuwe album Free Fall. BIRD sprak haar, over alleen maar niet eenzaam zijn in een appartementje in L.A. en het vinden van je eigen sound.

Waarom heb je gekozen voor de titel Free Fall?

Ik ben al heel lang bezig met zingen, vanaf mijn achttiende, en heb al twee ep’s gemaakt. maar ik zocht al die tijd naar een eigen sound en vond die steeds net niet. Toen ontmoette ik producer Bill Lefler in Los Angeles en daar kwam alles eindelijk samen. Ik vond het heel erg spannend, maar had tegelijkertijd ook heel veel zin om na twee ep’s eindelijk een plaat te maken. Het was voor mij een soort vrije val om in dat traject te stappen en het na al die jaren gewoon te doen. En ook om te accepteren dat het niet altijd perfect kan zijn. Het was een grote stap om naar L.A. te gaan, maar ik dacht, fuck it, ik ga er gewoon voor.

“… fuck it, ik ga er gewoon voor.”

Je beschrijft je tijd in L.A. als ‘a turning point in my life, when being on my own felt free instead of lonely’. Kun je dat verklaren?

Dat was eigenlijk een van de plezierige bijkomstigheden. Toen ik eenmaal in Los Angeles aan het werk was, kwam ik erachter dat ik heel goed functioneer als ik ver van huis ben, als ik me totaal kan focussen en in een stimulerende omgeving ben. Dan bloei ik op. Dus ik heb me helemaal niet eenzaam gevoeld, hoewel ik daar zes weken in m’n eentje in een appartementje zat.

Is dat gevoel terug te horen op het album?

Jazeker! Dat gevoel komt terug in meerdere nummers. De plaat gaat voor een groot deel over op zoek zijn naar iets groters, naar de volgende stap en naar wat ik echt belangrijk vind. Er zijn meerdere nummers die daar over gaan, soms verpakt in een liefdesliedje. Hoewel ze vaker over het leven zelf gaan dan over de liefde. Voor mij dan, mensen kunnen dat natuurlijk zelf bepalen.

De eerste single van het album, ‘Hello Love’, is anders dan wat we van je gewend zijn. Meer elektronische vibes en synths dan een akoestisch singer-songwritergeluid. Heeft deze verandering ook met dat gevoel van vrijheid te maken?

Voor we naar L.A. gingen was ik al met de band richting een nieuwe sound aan het gaan. We waren al een paar jaar aan het luisteren naar acts die een dikkere sound hebben. Omdat onze producer ook heel erg houdt van de combinatie van akoestische instrumenten en elektronische invloeden kwam dat in de studio helemaal samen. Het past perfect bij mijn smaak en die van de band.

Is de sound typerend voor de rest van het album?

Ja, best wel. Het is niet een hele hippe plaat geworden met heel veel sounds van nu, maar het zit er wel in. Ik houd erg van filmmuziek, dus er zitten ook filmische dingen in. En een paar echte popnummers, met inderdaad veel elektronische drumsamples en synths, maar ook kleine, spacey, akoestische liedjes. Alles is heel erg gelaagd, dat wel. Er is geen enkel liedje dat alleen maar uit één stem en één instrument bestaat. Wie weet doe ik daar in de toekomst nog iets mee, ik kan altijd nog een akoestische versie van het album maken!

Wie waren je muzikale inspiratiebronnen voor Free Fall?

Ik heb een Spotify-playlist gemaakt in die tijd, waar ik samen met Bill veel naar luisterde. Daar staat van alles op, van hele specifieke Coldplay-tracks tot Fink, waar ik heel erg van houd. ‘Video Games’ van Lana del Rey staat ertussen, maar ook Asgeír, Lake People, Little Dragon en Fever Ray. En een liedje van Miley Cyrus, haha, heel divers dus. Als kind heb ik veel geluisterd naar zangeressen als Lauryn Hill en Mary J. Blige en oude jazz-zangeressen. Zelf maak ik die muziek totaal niet, maar het zit wel ergens in mijn systeem. Een soort soulfulness, terwijl ik niet heel soulful zing en mijn liedjes ook niet r&b-achtig zijn, maar het vloeit er toch doorheen.

https://open.spotify.com/user/celinecairo/playlist/2TrI3H5GJFmqZrTHjkYXIc

25 mei sta je op het podium van BIRD in Rotterdam. Wat kunnen we verwachten?

Een volle band, met vijf man op het podium! Waar we vroeger best wel ingetogen en singer-songwriterachtig speelden, is het nu meer een wall of sound geworden, met heel veel dynamiek. Vaak beginnen we klein, met een kleine synthpad, en werken we toe naar een groot refrein met superdikke drums waar alles aangezet is. Wat we ook doen tijdens deze tour is een nieuwe draai geven aan de liedjes van de ep’s die ik heb gemaakt: anders gearrangeerd, zodat ze beter passen bij onze live-sound.