Iedere maand neemt BIRD een kijkje in de platentas van een muzikale soulmate. Op vrijdag 30 oktober komt San Proper met zijn beste vinyl (en Antal, Maxi Mill en Taylan Alan) naar Rotterdam voor een nieuwe editie van Deeptepunt. En natuurlijk willen we heel graag weten wat zijn all-time-favourites zijn. De veteraan van de Amsterdamse housescene over Otis Redding, bebop-jazz en Theo Parrish.

Welke nummers werden er vroeger bij familiefeestjes gedraaid en aan welke heb je dierbare herinneringen?

Familiefeestjes? Ik kan me die niet goed herinneren. Maar toen ik klein was, nam mijn vader me vaak mee naar Hoei in het zuiden van België waar hij een vakantiehuisje heeft. Daar draaide hij veel Sam Cooke. ‘Chain Gang’ vind ik nog steeds fantastisch, net als meeste van zijn tracks. Hierdoor ben ik ook veel van Otis Redding gaan houden. Ook draaide mijn vader veel Professor Longhair, Fats Waller, Thelonious Monk en Charles Mingus. Boogie woogie en bebop-jazz.

Wat was de eerste plaat, cd of single die je kocht?

De eerste plaat die ik veel luisterde, had ik van mijn broer gestolen: het debuutalbum van The Specials. Maar ik luisterde sinds ik zes was vooral veel cassettes, tijdens het tekenen en avonturen met mijn Star Wars- en G.I. Joe-actionfigures.

Wat waren jouw rebelse anthems? Of, als je puberteit niet zo rebels was, met welke nummers sloot je jezelf op in je kamer?

‘Harley David Son of a Bitch’ van Serge Gainsbourg, ‘No Fun’ van The Stooges, maar ook de versie van The Sex Pistols. ‘Bring On the Nubiles’ van the Stranglers, ‘Do You Wanna Funk’ van Sylvester, ‘Legalise It’ van Peter Tosh en ‘C’est comme ça’ van Les Rita Mitsouko. Ik heb nog wel achtentwintig voorbeelden. Lots of rebellion going on…

Door welke artiest(en) wilde je zelf ook dj worden?

Ik ben de pure vorm van een dj, eigenlijk een muzikant, maar ben gaan draaien door de muziek die ik heb verzameld, muziek die ik met de rest van deze planeet moet delen omdat het aso zou zijn het voor mezelf te houden. Waardevolle info, dat is hoe ik het zie. De eerste mixtape die ik van een dj hoorde waardoor mijn leven veranderde kwam pas in ’99 op mijn pad: Theo Parrish’ Live in Detroit. Maar dat had vooral te maken met de spanning, selectie en de combinatie daarvan.

Heb je wel eens kippenvel gekregen tijdens een optreden? Zo ja, waar? En welk nummer draaide je?

Vaak zelfs. Een voorbeeld is ‘Nights Over Egypt’.

Wat is je guilty pleasure, een nummer waarvan je liever niet openlijk toegeeft dat je het graag luistert (maar het komt desondanks toch in de playlist terecht)?

‘Eruption’ van Van Halen. Dit gitaar-orgasme heb ik als tiener uitgedokterd, en vind het nog steeds heerlijk om te horen en schaam me er ook niet eens voor. Ik heb erg veel guilty pleasures, maar neem aan dat we het over muziek hebben nu?